شعری از فریدون مشیری
از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختن
از همان روزی که با شلاق وخون دیوار چین را ساختن
آدمیت مرده بود ...گرچه آدم زنده بود
بعد دنیا هی پر از آدم شدو قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغا...
آدمیت بر نگشت!!!!!!